Als we media evangelisatie nader bekijken zien we toch een aantal zaken die eigenlijk anders moeten. Vaak is wat we maken wereldvreemd, en zijn teksten doorspekt met vakjargon. Dat is wat we moeten proberen vermijden met producties voor media evangelisatie.
In interview situaties zien we vaak het volgende.
- Presentatie is vaak stijf en wollig
- We zijn overbeleefd
- We kunnen niet echt spontaan reageren
- We vragen niet luisterend
- We zijn te traag en langdradig
·
Monoloog?
Daarnaast is het vaak monoloog.
Daarnaast is het vaak monoloog.
Hiermee bedoel ik, je praat tegen de kijker, niet tegen de gemeente, of menigte. Je taalgebruik is te wollig, je gebruikt teveel algemeenheden en komt niet snel tot je punt. Vaak is het dat we in het midden blijven en willen we geen standpunt innemen. Het afronden van een gesprek is lastig.
Verder zie je vaak dat voorgangers, dominees de presentatie of het vraag gesprek doen. Maar voorganger en dominee zijn, wil nog niet zeggen dat je geschikt bent voor presentatie op TV. Een screentest zou kunnen helpen om te kijken hoe men overkomt. Daarnaast wordt het evaluatie proces bemoeilijkt door de leiderschap rollen van de betrokkenen. Kritiek van buitenstaanders, wat gewoon is in de seculiere wereld word veelal als bedreigend ervaren.
Altijd een wow factor
Producties hebben te vaak een wow factor. Men vind alles mooi en gaaf wat er gemaakt word. Vaak is ook hier geen goede reflectie. Het word vaak al als goed beoordeeld, uit eerbied, maar filmmakers willen graag, of moeten kritiek ontvangen om een productie op een hoger niveau te krijgen. Zeker als men dit als evangelisatie middel wilt gebruiken, want de seculiere wereld is veeleisend.
Volgende keer meer over valkuilen binnen media evangelisatie
