Een van mijn favoriete programma’s is CSI.
Een crime serie die ik graag volg. Niet alleen vanwege het feit dat mijn zogenaamde high tech speeltjes heeft, maar vooral de verhaal lijn is altijd ingenieus.
Ik weet, de techniek slaat soms nergens op, een grote zaal met tal van schermen met een hetzelfde beeld. Of een centraal scherm waar op snel gegevens kunnen worden getoond van de verdachten. Vanuit de ene database kunnen ze het doopceel opvragen van de persoon, vanuit weer een andere, de bankgegevens en zelf kunnen camera’s in openbare ruimtes bekeken worden.
Met een veel toetscombinaties worden servers gehackt, en ga zo maar door. Fascinerend toch. Ik denk dat in de huidige maatschappij dit al wel mogelijk is, alleen zien we dat nooit. Maar ik weet zeker dat er meer bekend is over jouw en mij, dan je lief is. Fictie of niet?
Daarnaast word er weer eens levendig geschoten, waar bij alleen de bad guys het niet overleven. Doet me een beetje denken aan het A-team, daar werd ook veelvuldig geschoten maar wonder boven wonder bleef iedereen in leven, en konden de bad guys in de gevangenis gestopt worden. Het zal in de loop van de tijden wel gaan om het financiële gedeelte. Iemand in de gevangenis stoppen is duurder…
Verhaallijn.
Maar waar het mij om gaat, is de verhaallijn. Iedere keer als je denkt, we hebben de oplossing, dan komt er een nieuwe verhaal lijn. En dan blijf je kijken. Is dat niet een van de beginselen van het maken van video films. Het zo maken zodat je blijft kijken? Denk dat we daar als christelijke media mensen veel van kunnen leren. Nee we hoeven geen mensen te laten omkomen, maar het feit dat er telkens weer nieuwe verhaallijnen ontstaan zodat de mensen blijven kijken intrigeert me.
Top programma's in Nederland
In Nederland hebben we ook van die top programma’s.
Kijk nou eens naar bijv. SBS 6. Mijn man is klusser en alle spin off’s van die programma’s. Als je er een paar gezien hebt, dan ken je de rest ook. We blijven kijken omdat we op voorhand al weten wat er gaat gebeuren, en daarnaast is het ook nog menselijke emotie. Ingrediënten voor een groot kijkerspubliek.
Moet wel zeggen, qua programma vind ik het niks, maar qua opbouw kunnen we veel leren. In het begin zien we een huis dat nog niet af is. Dan komt de redder in beeld. Hij gaat met de mensen die het aan gaat en traject in. Eerst de confrontatie, dan werken aan een oplossing. De een wil eigenlijk helemaal niet meewerken en doet er ook weinig aan. Dan volgt het emotionele diepte punt. Er volgen harde woorden van de presentator, en vervolgens komt er de opleving en zien de persoon in kwestie toch aan het werk. En aan het eind iedereen happy en iedereen blij. Een happy ending dus, hoewel het laatste ook een andere genre films kan zijn.
Wat kunnen de media mensen ermee?
Hier zit dan ook het leermoment voor de christelijke media, of media in algemeen. Op die manier kun je ook TV maken. Grootste zorg is dat we het ander maken dan op TV. En dat laatste vergt een zekere mate van creativiteit. Maar het concept is duidelijk.
- De vraagstelling
- Hoe gaan we het oplossen
- De oplossing zelf.
En als we dat gieten in CSI sausjes, dus als je denkt dat je de oplossing hebt, dan kom je weer met een andere vraag of verhaallijn, zodat de kijker blijft kijken.
